Geselecteerde kunstenaars
Linde Ergo
Linde Ergo studeerde beeldhouwkunst aan de Academie van Ukkel en behaalde haar hogere graad aan de Academie voor Beeldende Kunst in Gent. In 1992 verhuisde ze naar New York waar ze 7 jaar lang woonde en studeerde in het Sculpture Center. Daar kwam de maturiteit van de handeling en de beheersing van de materie tot volle ontplooiing. Het was dan ook in Manhattan dat ze voor het eerst tentoonstelde. Nu woont en werkt ze al enkele jaren terug in België, in De Haan aan Zee.
Haar beelden spreken een universele taal. Ze tonen ons menselijke emoties die schuilgaan in het diepste van ons. Haar gestalten inspireren en nodigen uit tot stilte. Het levend model is voor Linde een onuitputtelijke bron van inspiratie en de aanzet tot creëren. Ze kneedt met volle overgave en een onwaarschijnlijke finesse haar klei tot frêle, broze of gepassioneerde figuren. Als ze eenmaal hun typerende fijnzinnige uitstraling hebben, zijn ze klaar om in brons vereeuwigd te worden.
Hoewel de sculpturen van Linde Ergo vernieuwend en hedendaags zijn, vinden ze hun basis in de klassieke beeldhouwkunst. Linde weet hoe een eeuwenoude traditie te vertalen naar de gevoelswereld van nu. Haar juist aanvoelen van houdingen en contouren bepaalt mede haar directe expressie. Hierbij vertelt zij iets over mensen en het is dat eenvoudige verhaal dat aanspreekt en ons blijvend boeit.
“Soms kan ik gegrepen worden door een bepaalde houding of emotie. Dat wil ik dan vastleggen. Om dit tot expressie te brengen, grijp ik naar klei. Ik hou van klei, de aarde zelf. Het is een dankbare materie. Ik kan er een eigen toets in aanbrengen en bezielen. Het is de ideale materie om mijn compositie op te bouwen. Hierin word ik geleid door gevoelens die zich van mensen meester maken : verlangen, melancholie, hoop... Ik breng een ode aan de mens in al zijn kracht en tegelijkertijd kwetsbaarheid. Niet zelden komt daar een symbolisch element bij: de aarde, de zee, een raam, een ladder of een woord. Dit ondersteunt mijn vermogen om in dialoog te gaan met de toeschouwer. Het gieten in brons is een verstilling en een vereeuwiging, de uiteindelijke bekroning voor een beeldhouwer.”